Wat is rouw en verlies?

 

Al eeuwen is rouw onlosmakelijk verbonden aan het verliezen van een dierbare aan de dood. De gevoelens die daarmee gepaard gaan zijn lang niet of nauwelijks erkend. Er waren, en zijn nog steeds, ongeschreven regels over wanneer, hoe en hoe lang je mocht/mag rouwen. Over verdere gevoelens werd niet gesproken en het woord rouw kreeg een bijna negatieve lading.

 

Inmiddels is er veel onderzoek verricht en weten we dat rouwen noodzakelijk is om verlieservaringen te kunnen integreren in je verdere leven. Dat een verlieservaring niet alleen samenhangt met het verliezen van iemand aan de dood, maar ook met een echtscheiding (het verlies van het gezin), het verliezen van je werk (ben ik nog wel waardevol voor de maatschappij?), je gezondheid (wie ben ik nu ik niet meer dat kan wat ik zo graag deed?).

Daarnaast ervaren kinderen die via adoptie in een totaal andere wereld terecht komen vaak een verlies.  Maar ook verhuizen of emigreren kan een rouwproces opgang brengen.

Deze gevoelens zijn niet altijd direct voelbaar of zichtbaar. En op het moment dat je je langere tijd zo somber of verdrietig voelt of je niets voelt terwijl je vindt dat je eigenlijk vedrietig zou moeten zijn denk je niet meer aan de verlieservaring van (jaren) eerder.

 

Als kind leren we omgaan met verlieservaringen door bijvoorbeeld een knuffel kwijt te raken of een huisdier wat overlijdt. Er is even een diep verdriet maar dat slijt vanzelf en het verdriet krijgt een plekje. Vaak is een volgende ervaring het verlies van een opa of oma en ook deze verlieservaring krijgt zijn eigen plekje.

Soms volgen de verlieservaringen elkaar echter te snel op of is het een traumatisch verlies: bijvoorbeeld Het op jonge leeftijd verliezen van een ouder of een broertje of zusje. Dan kunnen de gevoelens van rouw zo overstelpend zijn dat het lichaam zelf een oplossing zoekt. Dit overleven is heel goed want het verdriet is letterlijk te groot om op dat moment te dragen. Op een later moment moet deze verlieservaring nog wel aangegaan worden. Anders blijft het verlies in je lijf/ziel zitten en stapelen de verlieservaringen zich op.

 

Vaak is het voldoende om onder begeleiding van een deskundige de verlieservaringen los van elkaar te plaatsen waardoor er weer grip ontstaat op de gevoelens. Hiervoor hoeft niet altijd diepe of langdurige therapie gevolgd te worden maar is hulp bij het in aparte laatjes plaatsen van de verlieservaringen genoeg om alles één voor één in het dagelijks bestaan te kunnen integreren.